Bir kaç gündür düşünce dünyamdan atamadığım, zihin dünyamda beynimi yiyip bitiren bir sızı var. Tıpkı cevizin içine sızmış ve cevizin içinden beslenip kilo almış ve aldığı kilolardan ötürü de girdiği delikten geri çıkış yapamayan ve cevizin içinde hapsolmuş kurdun ömrünü orda tüketmesi gibi bazı düşüncelerin de zihnimi kemirdiğini hissediyorum bazen. Neyden yada kimden mi bahsediyorum?- Gençlik...Gençlik, deyince duruyorum, derin bir nefes alıyorum, galiba bir ahh diyorum sessizce düşüncelerime ve izlenimlerime gönderme yaparak. Yaklaşık on gündür edindiğim izlenimler çok düşündürttü beni:-Eğitimci anne babanın eğitimsiz çocukları,-Ahlaklı anne babanın ahlaktan yoksun çocukları,-Kültür ve geleneğine bağlı anne babanın kültür ve gelenekten kopuk, ananeleridinden bi haber çocukları,-Emektar anne babanın emeğe saygısız çocukları, -Dindar anne babanın dinden yoksun çocukları,
Maddi manevi bir çok sıkıntı çekip hayata tutunmaya çalışan anne babanın hiçbir sıkıntıyı tanımayan evlatları,-Kitap okuyan anne babaların ellerine kitap almayıp, telefonu ellerinden düşürmeyen çocukları,- Üstünden başından kısıp evladına üst baş alan anne babaların, anne babasının üstündeki kıyafetten utanan evlatları,- Henüz konuşmayı bilmezken kendisine ilk heceyi öğreten, heceleri birleştirip kelime kurmasını öğreten anne babanın şivesinden, diksiyonundan utanan evlatları, Yemesinden icmesinden gezmesinden kısıp çocuğuna özel dersler, özel okul imkânları sunan anne babanın tüm emeğini tiye alan, zaman ve emek israfı kimi çocukları...
Daha yazsam mı?...Hangi birini görünce yutkunup susayım yada susalım? Bir ara duraksadım, düşündüm; acaba ben mi abartıyorum, zihnimde büyütüyor muyum dedim. Evham mıydı yoksa!Eğitim koçluğunu yaptığım ailelerin, görüşme halinde bulunduğum ailelerin bir çoğu nerdeyse aynı konulardan muzdarip. Virüsün toplumu geri püskürtmesi eve hapsetmesi gibi evlatlar da anne babalarını geri püskürtüyordu. Anne baba tüm olumlu ve olumsuz iletişim şekillerini kullanıyorlardı ama çocukta tık yok nerdeyse. -"Duvara konuşur gibi, duvara anlatır gibi diyor bir anne. Duvar olsa ses verir, dönüt verir hocam. Benim çocuğum bana isteklerime dönmüyor Hocam!"
Daha önce bir yerde okumuştum: Teknoloji ile çok sık vakit geçiren çocuklarda duygusal kayıpların meydana geleceği, çocukların hissizleşecegini yazıyordu. Anne ve babanın yada öğretmenin, idarecinin tepkilerine duyarsızlaşacaklarını ifade ediyordu. Ve şu an yaşadığımız şey. Ailelerin yaşadığı şey bu değil miydi? Eğitimcilerin yaşadığı şey bu değil mi? "Çocuğumun karşısında ağladım Hocam. Yalvardım gözlerine baktım. Beni anlaması için, emeklerimi görmesi için yalvardım Hocam! Çocuğum gözlerini kaçırdı. Tek bir kelime söylemedi. Odadan çıkmamı bekledi. Öyle hissiz bir duruşu vardı ki çocuğum uyuşturucu kullanıyor sandım. "
Eskiden şunu derdik ailelere: çocuğunla konuşmayı denedin mi? İletişim kurdun mu? Onunla arkadaş gibi olmayı dene. Ona hediye vererek, güzel cümleler kurarak onu motive et. Kazanmaya çalış vs vs .Ne yaptık arkadaşlar? dozu mu kaçırdık? Hani doktor ilaç verince eczacı ilacın kabına şunu yazar:sabah tok karınla bir, akşam tok karınla bir kapsül alınacak diye. Şimdi ben hasta olan çocuğuma daha çok sevgi ve ilgi besliyorum babında daha çabuk iyileşsin diye; sabah, öğle, akşam iki kapsül alırsam olur mu? Çocuğumu iyileştireyim derken daha çok hasta etmez miyim?İlişkilerde de bu böyledir. Anne çocuk ilişkisinde de. Doz her zaman için önemlidir. Sevgi, ilgi, muhabbet yeterli düzeyde verilmeli elbet, fakat bu gösterilen ilgi ve şefkat karşımızdaki çocuğumuz dahi olsa dozunda olmalı, dozunda olmalı ki çocuğun bunu kullanıp şımarmaması ve saygıyı koruması gerekmektedir. -Çocuğuna, çocuğunun her istediğini yedirirsen, her akşam ne yer benim kuzum diye sorarsan bir süre sonra çocuğunun nefsinin isteklerine cevap veremeyecek duruma gelmen kaçınılmaz olacaktır.
Eğitimin ne olduğunu bilmeyen, neden öğrenmesi gerektiğini bilmeyen çocuğa; eğitimin farkındalığını kazandırmadığın vakit o, servetleri yığdığın çocuk, bunun değerini bilmeyecek ve senin ise sedace israf etmiş olman kaçınılmaz olacaktır. Kültürden beslenmeyen çocuk, özgür olsun! istemiyorsa anne babasının da elini öpmesin, dedesinin nenesinin elini öpmesin! dediğin çocuk, gün gelir senin ellerini yıkamamak için önünde egilmemesi de kaçınılmazdır.- Ben çocuğumun inanç ve kişilik seçimine karışmam. Neye nasıl inanıyorsa inansın yada şimdi küçük ama büyüdüğünde ona anlatırız düzelir dediğin çocuğun, büyüdüğünde hiç hoşlanmayacağın bir seçim içinde bulunabilmesi ve seninde onu duzeltmek, vereceğin onlarca emek için geç kalmış olman kaçınılmazdır.
Çocuğun eline yaşıtlarına oranla büyük meblada para vermen, çocuğun hiç bir emek sarf etmeden o paraya sahip olması yada istediği pahada ağır maddi bir şeye kolayca ulaşabilmesi, çocuğu tembelleştirip seni onun gözünde metalaştırması kaçınılmazdır.- Sesini sana karşı yükselttiğinde, bir iki gormemezlik yapabilirsin ama bunu devam ettiğinde örneğin, üçüncü kez! bundan hoşlanmadığını belirtip ikaz etmedinse, ve tavır koymadınsa, çocuğun yaşı ilerledikçe sana belkide her gün bağırıp çağırması kaçınılmazdır.Çocuğun önünde ebeveyn kavgası yapılıyorsa, babanın ardından anne, babayı kötülüyorsa! Annenin ardından baba, anneyi kötülüyorsa! O çocuğun benim annem de kötü, babam da kötü aslında deyip, ikisine de saygı göstermemesi kaçınılmazdır!- Çocuğun sanin ilgine ihtiyacı olduğunda başkalarını tercih edip, başkaları ile ilgilenmen( cep tlf, komşu, arkadaş, ev işi vs) senin de ona ihtiyacin olduğunda çocuğunun sana dönmemesi duyarsızlaşması kaçınılmazdır. Her şeyde olduğu gibi, ilişkilerde de herşey dozunda güzeldir. Dozunda olduğu zaman sizi ve karşınızdakini iyileştirir. Ama unutma hiçbir yanlışı düzeltmek için geç değildir. Büyük sıkıntı yaşıyorsan yardım istemeyi unutma. Senden bir tane daha yok. Kendine iyi bak ki başkasına da iyi bakabilesin.Sevgi ve muhabbet ile kal.
Meryem Avcı
Haberdiyarbakir.Org // Columnist
İletişim haberdiyarbakir.org@msn.com
Yorum Yazın