Merhabalar, merhabalar, merhabalar. Anlamı ‘’benden size zarar’’ gelmez demek olan merhabayı artık birkaç kez söylemek zorunda kalıyoruz. Zira herkesten herkese zarar gelebilir. Her an her şey olabilir. Bu güvensizliğin mimarları hariç!
Haftada bir, ayda dört yazdığım şu kısma artık bir isim bulmam gerektiğini düşündüm. İleride bakıp bakıp yad edeceğim bir yer olur. İki yıla yakın bir süredir bazen pek düzenli bazen de pek kesikli yazdığım bu köşeye bugün itibariyle ‘’Çarmıh’’ adını vereceğim. Bazen bu yazıları bir kitapta toplama gibi fikirler geliyor sizden. Şimdilik düşünmüyorum. Belki çok sonra, başlayalım.‘’Karnak Kafe’’ adlı kitabının 89. sayfasında ‘’Acı çekmek kadar insanları bir araya getiren başka hiçbir şey yoktur’’ diyor Mısır’ın Dünya’ya kafa tutan adamı Necib Mahfuz. Bu hafta ona dair okuma yapınca Mısır’da değil de bu ülkede yaşadığını sandım. Zira ‘’Cebelavi Sokağı’nın Çocukları’’ adlı kitabının 170. sayfasında yaptığı ‘’bir önder halkını soymamalıdır’’ uyarısı ile bu, benden taraf kesinleşmiş oldu. Peki, neler yaşıyoruz?
Sokak savaşlarında dahi görülmemiş taktikler uygulanıyor. Açık arttırma ile önceden belirlenmiş yerleri, önceden belirlenmiş kişilere satıyorlar. 11,95 diyenler el kaldırsın! Alıyorum, al-dım! 13,60! Var mı 13,60’a teklif verecek babayiğit? Bende öyle tahmin etmiştim. Satıyorum, sat-tım! 50 kuruşun önce 66 kuruşa daha sonra da 83 kuruşa çıktığı bir ülkede yaşıyoruz. 1 liranın maliyeti 99 kuruşa dayandı. Kazancımızı elde etmek için anaparamızdan maliyeti çıkarınca asıl gerçek ortaya çıkıyor. 1 lira kazanıyorum ve 99 kuruş maliyet giderim var. Elhamdülillah ki 1 liramızı 1 kuruş ettiler. Kazandığımız üç kuruşa da göz diktiler! Ancak yine de ezan ve bayrak ikilisi ile telefonda dahi mitingvari konuşmalar gerçekleştiriliyor.
Avrupa’da Türkiye’nin veya Türklük Bilinci’nin en önemli sembollerinden biri lokum ve kahve ikilisiydi. Tedarik zinciri, salgın hastalık, eve kapanma, tüketim artışı falan geçin bunları! Lokumun kalitesini düşürdüler, fiyatlarda fahiş etki yaratmamak için içindeki fındıkları, fıstıkları çaldılar! En güzeli de kahvenin başına geldi. Adına şarkılar yazılan, hatır konusunda yıl biçilen kahve %100 artış yaşadı. Resmen fincanıma, cezveme kayyum atandı diyebilirim. 1 fincan kahve yaklaşık 9 kalori ve 40 yıl hatır barındırıyordu. Artık kalori hesabına gerek kalmadı, zira içemiyoruz. Hatır için ise kilosu 50 liradan 40 yıl olmuşsa içler dışlar çarpımı, matris determinant, taş kes makas ve sonuç olarak: Bir fincan kahvenin 77,5 yıllık hatırı oldu. Yazıya başlamadan öyleydi. Buraya kadar okuduysanız muhtemelen 78 yıl olmuştur.
Alış satışlarda makas çok açık, benzinliklerde kuyruklar var ancak yarın için hayatta kalmak neye yarar, yarınlar için çaba göstermedikten sonra? Bazen yazık değil mi bu insanlara diyorum. Aynı bazenlerdeki cümlenin hemen sonunda yazık olmadığı, aksine daha da beter olmamız gerektiğini düşünüyorum. Bende beter oluyorum, biliyorum. Ancak ben zaten yıllardır bu haldeyim. Toplumsal tepkinin sebebi ne peki? ‘’Bu ülkede ne olursa olsun bizim sırtımız sağlamdır, bize bir şey olmaz’’ diyen insanlara dahi ucunun dokunması mı? Şehrimize, mahallemize girdiğini anladık ancak tenceremizin içine kadar girmeye nasıl cüret ettiniz? Doğru, aynı halk yaşıyor bunu. Devam edebilirsiniz!
Çok uzatmayacağım, başladığım yerde bitireceğim. Bizler korkuyor ve sanki korkunun bizleri kötü olan her şeyden uzak tutacağını sanıyoruz. Güvenimizin hammaddesini korku ile yoğuruyoruz. Oysa korku, bizlerden kötüyü değil de iyiyi uzak tutuyor. Böylece bizler, ölümü ötelemiyor da yaşamı dışlıyoruz. İnsanlar bunun için sokaklara dökülüyor, sürekli adıyla bizlere komut verdiğiniz ‘’Allah’ın aşkı için yeter’’ diyorlar. Tabi Ağam bunu duymuyor, bilmiyor, umursamıyor! Bir saniye, kapı çalıyor…Ölümünün üzerinden geçen 6 yılın ardından Tahir Elçi’yi saygıyla ve rahmetle anıyorum. Yaşasaydı bugünlere dair söyleyecek çok şeyi olurdu elbet. Haftaya görüşene kadar hepinize bol şans!
Haydar Alper Eser
Haberdiyarbakir.Org // Head Writer
haberdiyarbakir.org@msn.com
Yorum Yazın