Recep Özoğul
Haberdiyarbakir.Org// Columnist
İletişimhaberdiyarbakir.org@gmail.com
Bir ülkenin en derin ihtiyacı, bazen sessizliktir. Ama bu sessizlik, korkudan doğan bir suskunluk değil; iç huzurdan gelen bir dinginliktir. Gerçek barış budur.Barış, yalnızca silahların susması değil; kalplerin konuşmaya başlamasıdır. İnsanların birbirine güvenle baktığı, farklılıkların tehdit değil zenginlik sayıldığı, her bireyin kendini ait hissettiği bir hayattır.
Öğretmenlik hayatımda barışın sadece bir kavram değil, bir yaşam biçimi olduğunu gördüm. Sınıfta, okul bahçesinde, hatta teneffüste bile… Paylaşmayı öğrenen her çocuk, barışa bir tuğla koyuyor aslında. Dinlemeyi öğrenen her çocuk, barışa bir pencere açıyor.
Barış büyük nutuklarla, sert duvarlarla değil; küçük adımlarla ve samimi çabalarla kurulur. Komşuna selam vermekle, bir öğrencinin gözyaşını silmekle, bir yabancıya tebessüm etmekle başlar. Çünkü barış, hayattaki en küçük davranışlarda gizlidir.Bu ülkenin en büyük umudu, hâlâ birbirine inanan insanlardır. Hâlâ yan yana gelebilen, hâlâ el sıkışabilen, hâlâ ortak bir gelecek düşleyebilen insanlar…
Barışı savunmak, taraf olmak değildir. Barışı savunmak, insan kalabilmektir. Kızgınlığın yerine anlayışı, öfkenin yerine merhameti koyabilmektir.Bu toprağın adı ne öfke, ne ayrılık, ne kavga… Bu toprağın adı barış olsun. Herkesin yüreğinde yankı bulan bir barış.
Yorum Yazın